Ej, nie tędy droga. Ogarnij się. Dlaczego to jest tak, że ma się setki znajomych. Ponad 500 ludzi kręci ci się pod nosem i każdy w jakimś stopniu cię zna. Jedni tylko "z widzenia", inni dodatkowo wiedzą jak mam na imię. Mam w sobie coś takiego, że nie potrafię trzymać swoich "sekretów" w tajemnicy. Dlatego muszę mieć jedną osobę, której wygadam wszystko. Padło na Ciebie, przepraszam. Przepraszam za te wieczory kiedy opisywałam Ci ciekawe epizody mojego życia. Przepraszam za zajmowanie Ci czasu, za wytykanie mało ważnych błędów, za ciągłe retoryczne pytania, oczekiwanie pomocy. Przepraszam, że dalej będę to robić. Przepraszam za wczoraj. Skończyła się szkoła. Większość kontaktów się urwała. Czasem kogoś zobaczę. W liceum chciałam zacząć wszystko od nowa. Chyba pójdę z Tobą na tę "terapię". Myślałam, że jest ok, a tu nagle okazuje się, że mam ten sam problem, co Ty. Walka ze samym sobą. To jest cholernie trudne. Raz mi się udało. Przynajmniej tak myślałam. Zaczynam od nowa. Dieta psychiczno-fizyczna. Bo na wadze też nie jest ciekawie.

Zawsze tak jest, nie potrafię skupić się na nauce, gdy przyjeżdżają. Rzadko zdarza się, żeby cała rodzina była w komplecie w jednym miejscu i czasie. Jak na złość w przyszłym tygodniu mam 2 sprawdziany i 2 kartkówki. Te zapowiedziane. No nic, trzeba będzie po prostu przez tydzień pobudzić swoje szare komórki, nic więcej.

Piszę za poważnie? Ktoś tak powiedział. No nie wiem, według mnie piszę... normalnie. Może posty w stylu "Hej moje kochane, wczoraj byłam tam i tam...", nie robią na mnie wrażenia i przedstawiałyby wam sztuczną wersję "mnie".

Ten post dedykuję Tobie, natomiast pozdrowić chciałabym moją kochaną Mary, która ciągle odświeża bloga, czekając na coś nowego <3

Trzy lata razem w klasie. Trzy lata spotykania się codziennie. Trzy lata. I co dostaję po tych trzech latach? Nic. Nawet zwykłego "cześć". Widocznie sobie na to zasłużyłam. Nie będę się nad tym rozczulać. Jestem tak pozytywnie nastawiona do życia. Nie wiem. Może po prostu irytują mnie niektóre zachowania, których brak albo są błędnie wykonywane. Przecież powinny być takie oczywiste. 

Wiele rzeczy bym zmieniła. Naprawdę, gdyby wszyscy ludzie byli otwarci to nie byłoby żadnego problemu. Niestety świat jest obsypany zakompleksionymi i strachliwymi nastolatkami, dla których jedynym sposobem na pozbycie się cierpienia jest zapomnienie o problemie. Życie wcale nie jest skomplikowane. Ani trochę. 

Moje życie mi odpowiada. Przyzwyczaiłam się już do jego nowego trybu. Wstaję przed szóstą, jeżdżę codziennie w sumie 60km, żeby móc przesiedzieć w szkole 7 godzin. Niektóre lekcje są stresujące. Jutro będę mieć jedną z najbardziej stresujących lekcji. Ale to dopiero jutro.

W ciągu tygodnia nie byłam w stanie usiąść i zastanowić się nad sensowną notą. Nie wiem, nie umiem ot tak napisać co robiłam w szkole i oczekiwać, że kogoś to zainteresuje. Mój styl pisania jest trochę chaotyczny. Nie potrafię pisać pięknych, metaforycznych postów jak Alchemiczny. Dobra, może nie pięknych, ale prawdziwych. Nie umiem tak. Albo jestem jeszcze niedojrzała, albo niedoświadczona, albo po prostu nie dostałam takich zdolności. Muszę się po prostu tego nauczyć. 

Mój dred nie żyje.

Znów grzebałam w wyglądzie, znów plątałam kod html, ale już więcej zrobić nie umiem. Chciałabym, ale komputer ostatecznie mnie pokonał. Nawet nie zrobiłam żadnego nowego zdjęcia. Zrobiłabym, ale moja twarz nie jest teraz zbyt reprezentacyjna. 

Zauważyliście to? Chciałabym, ale... Zrobiłabym, ale...

Wychwyciłam właśnie kolejną swoją wadę. Mnożą się i mnożą. O rany. Matematyka jest wszędzie. Jesteśmy klasą humanistyczną. Wszyscy na matematyce mają logikę. My zaczęliśmy od podstaw. Liczby naturalne, ułamki, pierwiastki. I nawet tego nie umiemy. Humaniści! Z drugiej strony fajnie jest być w klasie, gdzie każdy jest na tym samym poziomie intelektualnym co ja. Jest nas dużo i każdy stara się tak samo jak reszta. W porównaniu z gimnazjum to jest trochę kosmos, ale zdążyłam się już do tego przyzwyczaić. 

Boże, nie mam pojęcia co pisać. 

Muszę wywietrzyć magazyny moich ostatnich szarych komórek. 

A nie, dopiero poniedziałek. 

Jutro dwie matematyki. Życzcie powodzenia. 

O, to też będzie dobre. Będzie już po lekcjach, albo np. drugi dzień po, a wy będziecie mi życzyć powodzenia. Tzn. teraz już nie, bo to napisałam, ale tak właśnie by było. Mechanizmy na blogach pozostają niezmienne.

Zrobiłam wczoraj rundkę po MTV Rocks.

Środa. Środek tygodnia. Mniej niż więcej do weekendu. Mimo to, nie lubię śród ze względu na mój plan lekcji. Każdy ma taki dzień, kiedy nie może unieść torby (plecaka), bo na każdą lekcję trzeba coś przytargać. No chyba że ma się olewkę i przychodzi z zeszytem "od wszystkiego", długopisem i paczką papierosów. A potem a autobusie prowadzi poważną i głośną konwersację o tym, czy lepiej wypić na przerwie jedno piwo, czy po szkole cztery. Takiej rozmowy byłam dziś świadkiem. Wszystko byłoby okey, ale pewnie zmęczeni po pracy czy zajęciach ludzie, nie chcą za bardzo słuchać problemów nastolatków współczesnego świata. Chyba że to ja jestem jakaś staroświecka? Nie sądzę.

Mimo, że środy bywają ciężkie, to jednak zdarzyło się coś co poprawiło mi humor. Dostałam dziś pierwszą ocenę. I to w dodatku 5+. Z historii. Chyba los dał mi fory przed moimi przyszłymi trójami. 

Zostałam zarażona, może i was zarażę. Covery na pianinie bądź fortepianie. Od kilku dni nie słucham niczego innego. 

Odpowiedzialność, błędy, konsekwencje. Przerażają mnie te słowa. Byłeś kiedyś na moim miejscu. Teraz jesteś przyzwyczajony. Niby naturalna rzecz. Jesteś coraz starszy. Stoisz przed nowymi wyzwaniami. Patrzysz na siebie w lustrze. Możesz wtedy powiedzieć "Tak, udało mi się". Czasami musisz pogodzić się z porażką. Wszystko czego się nauczyłeś, przekazujesz mnie. Z każdego czynu wyciągasz wnioski. Pomagasz. Poprawiasz humor. Wyrażasz opinie. Uspokajasz. Błąd. To najgorsze ze znanych mi słów. Nie bez powodu dostajemy jedynkę za nienauczenie się lekcji. Szkoła przyzwyczaja nas do ponoszenia konsekwencji. Dla niektórych staje się to rutyną, więc przestają odróżniać dobre od złego. Jest za późno, by nauczyli się postępowania w dorosłym życiu. Mają wszystko gdzieś. Są jednak rzeczy, które dotykają ich od środka. Strata. To słowo też jest przerażające. Z nią bardzo trudno jest się pogodzić.

Trochę melancholijnie dla odmiany. 

Zauważyłam wśród blogerek nową modę. Zdjęcia "odchudzonych" brzuchów. Nie rozumiem świata...

Drugi dzień w nowej szkole. Czuję się tam trochę dziwnie. Z jednej strony jest jeszcze obco, ale z drugiej czuję się tak jakbym chodziła tam już kilka lat. Póki co nie mam na co narzekać. U was pewnie też nauka zacznie się od przyszłego tygodnia. Logiczne. Chyba że ktoś z was zaliczył pytaninę na pierwszej lekcji. U mnie na szczęście było okey. Wstaję prawie codziennie o 5:45. Budzę się wcześniej, żeby rano nie chodzić na ślepo. Sama jazda autobusem zajmuje mi 45 minut. Jutro mam na 9:40 więc pośpię pół godziny dłużej. Ło, szaleństwo. Choć dobre i to. Nie wiem czy to normalne czy nie, ale zawsze podczas powrotnej drogi do domu zaczyna boleć mnie głowa. Trzyma mnie to do teraz. Tak, jest 20:42 a ja o 21 powinnam być w łóżku. Ze względu na bonusowe 30 minut, położę się trochę później. Zanim ustalę co jutro ubrać to i tak trochę minie. A wypadałoby w końcu napisać jakąś notę. 

Bardzo interesowało was jakim cudem schudłam rok temu 6kg. Rzecz w tym, że duża część nastolatek większość czasu poświęca na szukanie diety niż na trzymaniu się jej zasad. No dobra, szczerze to nie znam żadnej diety. Jedyna jaką stosuję to brak słodyczy i ruch. To drugie realizowałam głównie poprzez bieganie. Nie długo. Kilka minut dziennie. Jesień to najlepsza pora na odchudzanie. Pół dnia w szkole. Wtedy mnie do słodkiego raczej nie ciągnie. Więcej chodzę i jakoś ta waga leci w dół. Tym razem planuję schudnąć przynajmniej 5kg. Przynajmniej.