Kocham moją klasę. Jest taka zorganizowana. 

Z ogniska klasowego nici, ale przynajmniej lekcje będą jutro skrócone. Przeżyję na półgodzinnej matmie i angielskim. Nie było pytanych tylko 5 osób. W tym ja. Świetnie. Ale obecne tematy ogarniam więc jakby co, dam sobie radę. Dostałam teraz trochę dobrych ocen. W ogóle ostatnio non stop przynoszę kilka nowych dziennie. Jakoś szybko to wszystko idzie. 

Mówiłam już o głośnym gadaniu przez telefon w autobusie, prawda? No to dziś, ktoś to przebił. Siedzę sobie spokojnie, nagle słyszę muzykę. Jacyś bardzo mądrzy chłopcy puścili na cały regulator muzykę z głośnika. W dodatku marną. Ale to nie wszystko. Kolega obok chyba nie umie wyciszać telefonu. Za każdym razem, kiedy przychodziła mu wiadomość na gg słyszałam ten dźwięk.. w dodatku zmodyfikowany trochę przez głośnik telefonu, tym bardziej był nieznośny. W pewnym momencie muzyka ucichła. Spokój. Ale nie, przecież gadu gadu musi przypomnieć wszystkim o swoim istnieniu. No masakra. Na szczęście głowa nie bolała mnie aż tak jak to bywało w niektóre dni, więc jakoś wytrzymałam, ale widziałam poirytowanie na twarzach innych ludzi. Brak wyczucia? Wychowania? Nie rozumiem.

Ale nieważne. Jutro Halloween, więc po raz trzeci muszę wymyślić coś fajnego. Mam już pomysł, ale mam wątpliwości co do moich zdolności charakteryzatorskich. W zeszłym roku poszłam na łatwiznę i zrobiłam się na zombie eyelinerem. Gdzieś tam w starych notach możecie znaleźć zdjęcia.

Ola i Ola. Wiem, że to już widzieliście, ale ładne jest.

Trudno jest mi w środku tygodnia wchodzić na laptopa i się produkować, serio. Miałam w tym tygodniu dość dużo rzeczy na głowie. Prawie codziennie jakaś kartkówka czy sprawdzian. Albo obie te rzeczy w jeden dzień. Ale dziś, mimo że też pisałam sprawdzian, tym razem z wosu, było całkiem fajnie. Szczególnie rano. Kiedy szkoła piecze placki, Ole pieką kapkejki. Dziś rano musiałyśmy to wszystko dekorować. Chętnych do pomocy nie brakowało. Dlaczego z całego towarzystwa tylko ja byłam cała w masie? Zawsze jestem od brudnej roboty. Ale ok. Grunt, że wyglądały pięknie, przynajmniej według mnie. Nie zjadłam ani jednej, ale z tego co wiem to opinie były pozytywne. My, kucharki. Piekarki?

Właściwie to większość lekcji dziś była na luzie. Na pierwszej nie byłam w ogóle, bo babeczki. Szczegół.

Ale nauczyłam się dziś jednej bardzo ważnej rzeczy. Nie daje się innym swojego telefonu, będąc zalogowanym na facebooku. 

http://instagram.com/alexczarnawska

Nie chcę być tą złą. Nie chcę. Wiem, że prawda bywa bolesna. Wiem, że nie umiem jej delikatnie przekazywać. Ale nie chcę być tą złą. Nie rozumiem wielu rzeczy. Wielu zachowań, przede wszystkim o to chodzi. Nie wiem, czy to ja mam za duże wymagania, czy po prostu niektórzy ludzie nie mieli od małego wpajanych pewnych wartości. Głupi przykład: przepuszczanie dziewczyn w drzwiach. To jest naprawdę miłe, niby nic, ale cieszy. Tylko że takie zachowanie powinno być normą. A nie jest. Czyli coś jest nie tak. Takich rzeczy, sytuacji jest mnóstwo. Ludzie są dziwni. Wiem, często to powtarzam, ale to prawda.

U mnie jest w miarę ok. Powoli wszystko sobie układam. Moja klasa jest świetna. Idę do szkoły i cieszę się, że ich zobaczę. Naprawdę. Mam w tym tygodniu do napisania 3 sprawdziany, w tym zaległą matmę. Pięknie. 

Nie daję się poznać? Prawdą jest, że jeśli ktoś, kto chciałby znać mnie w 50%, musiałby przeczytać każdą notę tutaj. Drugie 50% to fakty, które musiałby usłyszeć ode mnie. (Tobie dałabym jakieś 80%, bo podejrzewam, że wszystkiego Pan nie przeczytał :D). Czemu nie z każdym potrafię się dogadać? Różnica charakterów? Brak chęci, odwagi? Luzu. Pisze tu zawsze o rzeczach, o których nie umiem rozmawiać. Albo nie chcę. Albo po prostu nie mam z kim poruszyć konkretnego tematu. Moim zamiarem nigdy nie było zdobywanie milionowej liczby czytelników. Już wystarczy, że znajomi czytają. 

Zdaję sobie sprawę, że dzisiejsza nota jest niespójna. W zasadzie to tylko zlepek setek myśli, które dziś krążą mi po głowie. Zdaję sobie sprawę, że najlepiej wychodzą mi te, kierowane do Ciebie. Łatwiej jest mi mówić do jednej osoby, a nie do mas, ale taką już wybrałam formę... 

Ale miałam ubaw po ostatnim poście. Nawet sobie nie wyobrażacie. Piszę, że nie lubię rapu a tam komentarze typu "też słucham rapu" itd. Co lepsze, wspomniałam też jakie jest moje zdanie na temat zjawiska "obserwacja za obserwację", a tam znów komentarze: "może wzajemna obserwacja?". Nie wszystko publikowałam bo to było bez sensu. Jak ja mam kogoś traktować poważnie, skoro ktoś nie przeczytał nawet słowa, które napisałam a prosi mnie o obserwację? Po co mi twoja obserwacja skoro mam już pewność, że nie będziesz czytać? Nie przeczytałeś jednej to na następne też nie spojrzysz. Czemu tu niektórzy są tak łasi na obserwacje? Nie rozumiem. Jak będziecie pisać do rzeczy to wasz blog sam się obroni i przyciągnie uwagę, a nie fakt, że liczba w tym nawiasiku jest duża, bo tak naprawdę niewiele ona znaczy. Może świadczyć niejako o popularności, ale nie o liczbie czytelników. Takie jest moje zdanie. To tak wracając do poprzedniej noty, no ale dziś jest nowa, inna, na którą jeszcze nie mam pomysłu. 

Nie, jeszcze nie mam pomysłu. 

Wiecie.. to jest strasznie dziwne. Jadę autobusem i w głowie mam pełno rozkmin i tematów, które mogłabym tutaj poruszyć. Siadam przed komputerem, włączam bloggera i pustka w głowie. Jedyne co mi teraz przychodzi do głowy, to pytanie, które zadałam sobie wczoraj. Skoro są jednorożce, to dlaczego nie ma dwurożców? Czy dwurożce to np. byki albo coś? A trzyrożce? Jeju. Kiedy byłam mała, myślałam że pegazy istnieją naprawdę. Mam dobry humor, więc piszę o takich głupotach. Raz na jakiś czas można napisać coś na luzie, nie? Mogłabym w sumie zacząć rozczulać się nad motywem wędrownym w postaci jednorożca, ale... nie. Szczerze mówiąc, konie mnie nie kręcą, a konie z kijami na głowie tym bardziej, ale ten na dole jest całkiem ładny. 

Boże, ten post jest jakąś masakrą. To się więcej nie powtórzy. 

Czemu mój styl pisania jest tak pesymistyczny? Nie, on nie jest pesymistyczny. Jest, jaki jest. Traktuję to miejsce niejako jak spowiednik. Tak myślę. Ostatnio za dużo myślę. Miałam zbyt dużo czasu na myślenie. A gdy myślę, nic dobrego z tego nie wychodzi. Tylko zawracam Ci głowę swoimi przemyśleniami. Przecież inaczej nie potrafię. Zawsze muszę to z siebie wyrzucić. A tych przemyśleń jest aż za dużo. Za dużo, żeby mieściły się w jednej głowie. Więc mi pomożesz, prawda?

Zbyt wiele oczekuję.

Po kilkumiesięcznej przerwie (o bogowie!) włączyłam przed sekundą Too Much. Rany. Fajnie wrócić na stare śmieci. Oglądałam dziś powtórkę Mam Talent. Ten fajny zespół z tymi fajnymi kolesiami z fajnymi fryzurami. Jezu, nie wiem dlaczego mam słabość do takich ludzi i takiej muzyki. Przypomnieli mi, że gitary istnieją. Rzadko piszę tu o muzyce. Niewiele jest w moim środowisku ludzi, słuchających tej muzyki co ja. Rzuciliście się na ten rap jak hieny. Szczerze mówiąc, mi to pasuje. Świadomość, że inni słuchają tego co ja, wzbudzałaby we mnie poczucie.. pospolitości? Nie wiem, czy to zdanie dobrze zbudowałam, ale chyba wiecie o co mi chodzi. Gdybym zaczęła słuchać GrubSona czy coś takiego, czułabym się jak tysiące dziewczyn w moim wieku. Każda z nich podąża za tym samym, takie same cele, wartości. Myślenie troszkę inne. A jeśli już jakiś czas mnie czytacie, to powinniście wiedzieć, że tego bym nie zniosła. To prawda, to bardzo normalne w moim wieku, że chcę być osobowością. Krótkomówiąc, chcę się wyróżniać. Było tak odkąd pamiętam. To głównie przejawiało się w moim stylu ubierania. Dużo mi zostało z tych czasów. Muzyka wpływała na styl, a on teraz ewoluował w to, co noszę obecnie. Można powiedzieć, że błahe wydarzenia wpłynęły na moje obecne życie. No bo, gdybym nie zaczęła słuchać wtedy rocka czy nawet tego metalu (tak, słuchałam, przeszło mi), to prawdopodobnie byłabym teraz zupełnie inną osobą. Wiele się zmieniło od tego czasu, teraz śmieję się z niektórych swoich wizji czy pomysłów, ale tak właśnie było. Kiedyś na siłę próbowałam zrobić z siebie "ostrą, hardrockową nastolatkę". Tak, to jest śmieszne. Ciągle czerń. Wszędzie czerń. A teraz, nie ukrywam, kocham różowy, choć go nie noszę. Czy patrzę na wygląd? Tak. To może brzmi pusto, ale tak naprawdę- każdy z nas patrzy. Kiedy poznajesz nową osobę, pierwsze co widzisz no to.. ją samą. To naturalne.

Moja nota poszła dziś w zupełnie inną stronę. Ale nieważne. 

Śmieszy mnie coś takiego jak "obserwacja za obserwację". Ja to nazywam "pustymi obserwacjami". Przecież to, że masz mnie w obserwowanych nie jest gwarancją, że będziesz czytać mojego bloga. Obserwujesz jeszcze 200 innych więc szanse są nikłe. W drugą stronę też to działa. 

Co jest ważniejsze, liczba obserwatorów czy liczba czytelników?

Postanowiłam, że zacznę numerować noty. Nie mam siły za każdym razem wymyślać przyciągającego tytułu.

Doszłam do wniosku, że powinnam zwiększyć częstotliwość dodawania postów. Raz na tydzień, a nawet półtora to zdecydowanie za mało. Kiedyś pisałam częściej. Co się stało? Nie wiem. Muszę też nauczyć się wyluzować, kiedy piszę. Staram się, żeby było tu coś poza suchymi faktami i relacjami z ostatnich dni. 

Jestem chora. Siedzę na łóżku, piję herbatę z miodem. Myślę. Półtora roku temu też siedziałam przed komputerem, kiedy przyszła mi do głowy myśl założenia czegoś takiego. Istnieje do dzisiaj, jest w sumie częścią mojego życia. Przyzwyczaiłam się, że co jakiś czas aktualizuję informacje z mojego życia. Czemu tutaj? Czemu nie we własnym pamiętniku? Na papierze? To jest o wiele ciekawsza forma. Z resztą.. lubię kiedy ludzie czytają moje wypociny. To jest wspaniałe uczucie, kiedy wchodzę po całym dniu w szkole na bloggera a tam widzę pełno nowych komentarzy. To jeszcze wspanialsze uczucie, gdy ktoś, na zupełnie innym portalu skojarzy mnie właśnie z bloga. Jak można tego nie lubić? Dlatego jestem zła na siebie samą, że ostatnio trochę to wszystko zaniedbałam. Postaram się coś z tym zrobić. 

Mój nos cierpi. Byłam we wtorek na wykładzie dotyczącym chyba Powstania Styczniowego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Nie dość, że powoli brała mnie choroba, to jeszcze dopadło mnie zmęczenie. Przespałam cały wykład. Pojedyncze słowa jedynie do mnie trafiały. Nawet jeśli nie chciałabym spać, to oczy i tak by mnie do tego zmusiły. Jakoś dałam radę dojechać do domu, niestety byłam wykończona do potęgi n.

Moje siostrzyczki wczoraj pojechały. Jest teraz tak cicho i pusto... 

Ola i Ola w autobusie.

Pozdrówki dla Mary <3 

Lecę założyć instagrama.