Mój pokój. To jedyne miejsce, które nadal pozostaje takie samo. Wzbogaciłam się jedynie o kanapę, na której powstało kilkanaście ostatnich postów. Poza tym wszystko jest dokładnie w tych samych miejscach. Ok, może jeszcze poza mną. Kończy się kolejny rok szkolny. Dla mnie smutniejszy niż zeszłoroczny. Jestem zawiedziona brakiem paska na świadectwie, ale zdaję sobie sprawę, że dałam z siebie tyle ile mogłam. Rok temu byłam jednocześnie szczęśliwa i pełna obaw... Czy dobrze zdecydowałam? Czy droga, którą obieram jest tą właściwą? Nadal nie wiem, czy miejsce, w którym obecnie się znajduję, jest tym, o którym marzyłam. Dziś zdałam sobie sprawę, że żyję przyszłością, której tak bardzo się boję. Zawsze udawałam, że ona nie istnieje. Istnieje jedynie teraźniejszość i przeszłość. Przed snem wyobrażam sobie wyimaginowaną, perfekcyjną przyszłość. Świadomość tego, że w 99% nie będzie ona wyglądać tak, jak sobie wymarzyłam, budzi we mnie ten strach. Należę do ludzi, którzy wolą wiedzieć co ich czeka. Chociaż z drugiej strony... nie zawsze. Jestem skomplikowanym człowiekiem. A może po prostu dziewczyny tak mają?

 | marynarka- klik | buty- H&M | torebka - Parfois |

 Kurczę, za nami nasz pierwszy rok. Nawet nie zdążyliśmy się dobrze poznać, a ja już uważam was za moją drugą rodzinę. Czasami miałam was dosyć, ale dzięki wam pokochałam tę szkołę i chodzę do niej z uśmiechem na twarzy. Do zobaczenia na lekcjach we wrześniu. Wszyscy! <3

Często narzekam na nudę i rutynę. Ostatni weekend pokazał mi, że cisza i spokój często bywają lepsze. Znów poszłam na imprezę. To moim zdaniem świat, do którego kompletnie nie pasuję, przynajmniej jak na razie. Wydarzyło się tam kilka istotnych rzeczy, ale jedno jest pewne: na następną z pewnością nie wybiorę się w najbliższym czasie. To wszystko jest bardzo męczące. Sam fakt, że aby się na nią dostać muszę pokonać trochę kilometrów, a do domu wracam dopiero po południu dnia następnego sprawia, że po tym wszystkim nie jestem w najlepszej formie. Oczywiście nie mogę mówić o samych minusach. Kilka ciekawych rozmów i spędzenie czasu ze świetnymi ludźmi nieco mi to zrekompensowały. W ogóle ostatnio rozmawiam o bardzo ciekawych sprawach. Takich, których zazwyczaj się nie porusza. Muszę zacząć to wszystko spisywać, bo szczerze mówiąc dawno nie wypowiadałam się na żaden konkretny temat, a sama tę część najbardziej tutaj lubię. 

Teraz zastanawiam się nad zagospodarowaniem wolnego czasu tak, żeby mieć jednak chwilę wytchnienia, by móc się poobijać. Odpocząć od jeżdżenia do szkoły i skupić się na tym, co sobie założyłam. Przede wszystkim dalsza praca nad sobą. Już zauważyłam, porównując zdjęcia, że mam trochę bardziej płaską twarz. Mam nadzieję, że to nie jest jedynie złudzenie. Po drugie- blog. Jakiś czas temu dowiedziałam się o kilku ważnych kwestiach związanych z moją przyszłością, więc postanowiłam, że będzie on moim głównym zajęciem. Czymś, dzięki czemu będę mogła się rozwijać i uczyć. Myślę powoli nad jego strukturą. Muszę wszystko zapisywać i rozrysować. Zauważyłam, że moja pamięć nie jest zbyt trwała. Po trzecie- ludzie. Starzy, nowi, wszyscy. Nie chodzi mi tu o nabijanie liczby znajomych. Chociaż w sumie... interpretujcie to jak chcecie. Pewnie większość z was może śmiało przyznać, że to właśnie ludzie mają wpływ na nasze wakacje i to w zasadzie właśnie ich wspominamy. Ludzi i czas z nimi spędzony. Kurde, kończę niedługo 17 lat i muszę w końcu pokazać się światu. Moi sąsiedzi czasem patrzą na mnie, jakbym była kimś obcym. Moje przekonanie, że nie nadaję się do życia na wsi, które z resztą nadal uważam za prawdziwe, wsiąknęło we mnie do tego stopnia, że w swojej okolicy znam jedynie ludzi, z którymi chodziłam do szkoły. Nigdy mi to w sumie nie przeszkadzało, uważam, że zbędne osoby mogą tylko mieszać w życiu, ale... chyba jednak nie zawsze mam rację. I przyznałam się do tego publicznie! Koniec na dziś!

Mam za sobą bardzo burzliwy tydzień. Dosłownie burzliwy. Wtorkowy grad na szczęście złapał mnie, kiedy byłam już w autobusie, ale hałas był tak duży, że nie słyszałam własnych myśli. Największe kulki miały na oko 3-4cm średnicy. Za to w czwartek w szkole czułam się tak potwornie, że nie chcieli mnie puścić samej do domu. Na szczęście dojechałam przytomna. W piątek poszłam z siostrą nad jezioro porzucać kamieniami. To znaczy w zamiarze miałyśmy rzucanie kaczuszek, czy coś, ale wyszło na to, że nawet ja tego nie umiem. Zerwałyśmy lilię i kilka innych kwiatków. Muszę częściej tak wychodzić z domu, bo całkowicie zalęgnę na tej kanapie. 

Wczoraj byłyśmy na turnieju tanecznym. Głównie dlatego, że moja siostra również występowała, ale naprawdę było warto to zobaczyć. Nie przepadam specjalnie za tańcami standardowymi, już lepsze są latyno-amerykańskie, ale aż miło się patrzy na tak wysoki poziom. Szkoda było iść do domu...

 Poza spacerem w piątek wybrałam się też z Marysią na szybkie zakupy do galerii. Jestem zadowolona nie tylko z tego, że kupiłam 2 sukienki za 6 dych, ale głównie dlatego, że weszłam w mniejszy rozmiar. To już w ogóle był kosmos.

 | sukienka- Sinsay | buty- Demonia | skarpetki- Primark | 

Piękny siniak. 

Ostatnią część dzisiejszej notki chcę poświęcić najważniejszej dziś osobie. Nasza kochana, mądra, miła, zabawna, słodka, zawsze radosna Mary obchodzi dziś swoje 17 urodziny! Wszystkiego najlepszego chudzielcu <3 I wracaj już z tego Londynu :*

Kurcze kurcze kurcze. Głowa wysiada mi od tego ciągłego wpatrywania się w przelatujące literki. Od czterech godzin próbuję ogarnąć wszystko co konieczne na jutrzejszy dzień w szkole. Myśl o tym, że za miesiąc będę mogła już w spokoju leżeć na kanapie bez konieczności robienia rzeczy, na które kompletnie nie mam ochoty, dodaje mi trochę energii. Przynajmniej teraz zostały same pojedyncze przedmioty do zaliczenia, a nie wszystkie naraz. Czerwiec to dziwny miesiąc. Pomijając to ciągłe latanie do nauczycieli, błaganie o możliwość "zdawania" na lepszą ocenę. Codziennie mijają mnie dziesiątki autobusów zapchane dzieciakami. Moja siostra ma już wycieczkę do Krakowa za sobą. Nawet fajnie to wygląda. Grupka maluchów z tymi wielkimi plecakami. Teraz trzeba wziąć się za planowanie wakacji, ale pewnie skończy się jak zawsze. Dużo chęci- mało roboty, ale liczę, że będzie lepiej niż rok temu. Londynu co prawda już w tym roku nie odwiedzę, ale spróbuję to sobie jakoś zrekompensować. Już na wczoraj mieliśmy zaplanowane ognisko ze starą klasą, ale skończyło się na spotkaniu jej małej części. I tak było fajnie, mogłabym z nimi przesiedzieć całą noc. To dziwne, kiedy myślę jakimi ludźmi byliśmy 4 lata temu. Teraz każdy jest zupełnie inny. Trochę wyższy, trochę dojrzalszy. 

Ciągle zastanawiam się, co nowego tutaj wprowadzić. Nie lubię treści odtwórczej. Nie chcę kopiować Wikipedii, byle tylko podzielić się czymś fajnym. Myślałam, że to będzie prostsze, ale mam na to całe wakacje. Przyszły rok szkolny musi przynieść coś zupełnie nowego. Co do siebie- mam już plan, nad blogiem muszę jeszcze pomyśleć. 

I na koniec wielka prośba! Kochana klasa 1E bardzo prosi o głosy pod tymi trzema linkami. Każdy kto ma konto na facebooku może zagłosować jeszcze dziś i przez cały poniedziałek. Włożyli w to bardzo dużo pracy, a każdy głos jest na wagę złota! 

Głosuj na:

Zdjęcie 

Film

Tekst

(moja filozofia, możesz przewinąć dalej) >>>Czasami trzeba się trochę pomartwić i podenerwować, żeby później było lepiej. Wiecie co jest najlepsze w kłótniach? Chwile, kiedy patrzysz na tą osobę, uśmiechasz się i wiesz, że wszystko jest już w porządku. Czasami mam wrażenie, że gdybym wybrała inną szkołę, byłabym teraz nie tą osobą co teraz. Ciągle się uczę. I nie chodzi mi o książki, chociaż to też, oczywiście, ale nie w tym kontekście. Staram się być taka, jaka zawsze chciałam być. W zasadzie to efekty widzę dopiero teraz, i to niewielkie. Zaczęłam pracować nad sobą również fizycznie. Mam za dobą drugi domowy trening, jestem zmęczona i zadowolona. Żałuję, że nie zaczęłam tego wcześniej, teraz gonią mnie wakacje i obawiam się, że nie będę w stanie osiągnąć takich wyników, jakie sobie zamierzyłam. No cóż, będę próbować. Muszę zmienić swoje przyzwyczajenia, nastawienie i podejście do niektórych spraw, doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Nie potrzebuję tego do szczęścia, bo w zasadzie to już czuję się szczęśliwa. Mam prawie wszystko, co niezbędne. Tylko ten przeklęty tłuszcz! Ale z nim sobie poradzę. Czasem jakiś głupi przypadek czy chwila złości może dać naprawdę dużo motywacji, mimo że często jest to bolesne. Swoją drogą, ćwiczenia też bolą, nie czuję brzucha. <<< (tyle)

Ale ok! Kończąc te, może niespajające się ze sobą wywody pochwalę się moją dzisiejszą wycieczką do Rzeszowa. Byliśmy w kinie na "Powstaniu warszawskim". Film oczywiście nie jest arcydziełem, bo z kronik raczej trudno byłoby coś takiego stworzyć, ale sam fakt, że każdy kadr to autentyczna scena z powstania, jest po prostu... nie do ogarnięcia. Patrzę na te osoby ciągle przypominając sobie, że to nie aktorzy. Trudno było oglądać go ze świadomością, że to nie kolejna wojenna produkcja. Szczerze mówiąc żaden film nie jest w stanie tak dobrze oddać tamtej rzeczywistości. Najbardziej szokujący jest kontrast pomiędzy początkiem powstania, a jego końcem. Najpierw- pełno przygotowań, ludzi, śmiechu, każdy wykonuje przydzielone mu zadanie, każdy jest pełen zapału, każdy w gotowości. Później- gruz. Gdzieniegdzie pojawiają się pojedyncze osoby... Film oczywiście warty obejrzenia, ale moim zdaniem powinno się do niego podchodzić z nieco innym podejściem. Jak do historii, która jest dokumentacją czegoś, co naprawdę się działo. 

Półtorej godziny czasu wolnego (czyt. sklepy i McDonald's) i szybki powrót do domu. Swoją drogą, byłam chyba w najgorszym Maku jaki odwiedziłam. Podchodzę do lady, proszę: kurczaka, frytki, colę, sos słodko-kwaśny i to wszystko na wynos. Co dostaję? Kurczaka. Przynajmniej tylko za niego zapłaciłam. No nie wiem, może ta pani była niedosłysząca, nie będę wnikać, ale w takim razie, co ona robi w McDonaldzie?

I właśnie przyszedł czas na pierwszy test z wytrzymałości umysłu. Siostra chce coś słodkiego. Nie zjadłam. Punkt dla mnie. No to jeszcze tylko kilka tygodni, lub miesięcy. A może całkiem nauczę się bez tego żyć? Dieta nie jest nawet taka zła!