Ostatni dzień lutego. No idealnie się składa. Uczyłam się dziś fizyki... znaczy jeszcze nie skończyłam, ale tak siedziałam.. myślałam... no i postanowiłam, że pokażę wam dziś co wepchałam w tym miesiącu do szafy. Nie ma tego jakoś strasznie dużo. Aż tak rozrzutna nie byłam.

Przejrzałam ostatnio kilka blogów i zobaczyłam, że wiele osób robi posty, w których mówią o sobie. Pomyślałam, czemu nie? Ale za chwilę doszłam do wniosku, że to jest przecież bez sensu. I tak biłam się z myślami przed dłuższy czas i w końcu stanęło na tym, że i tak już dużo o mnie wiecie. Tam... z boku pisze. To powinno wystarczyć, przecież nie ważne kim jestem, ważne co myślę, jak wam te myśli przekazuję no i od czasu do czasu coś wam pokażę.
Właściwie to mam bardzo dużo planów co do bloga itd, ale nie chcę jednak całkiem schodzić na tą stronę... modową. Bo mój blog nie jest modowy. On jest mój. Po prostu.
Jak zauważyliście zmieniłam znów kolor. Z białego na czarny. Tak jakoś. Myślę, że jest teraz bardziej... tajemniczy? Nie lubię tego słowa, ale czasem nie umiem znaleźć innego.
No dobrze. Nie mam na dziś ani żadnego konkretnego tematu, po prostu piszę co mi przyjdzie na myśl. Lubię czasem napisać coś spontanicznie.

Zauważyłam, że często używam słów "nie" i "no".
Bywa.

Uśmiech.

Znów nie uprzedziłam was, że wyjeżdżam. Sory.
Tylko 4 dni, ale  dobre i to. Spotkałam starych znajomych, przyjaciół i poznałam nowych.
Tak, po raz kolejny byłam na wyjeździe z KSM. Na zimowisku.
Pierwszy dzień- niedziela-wieczór. No dobra- popołudnie. Standardowo podział na grupy, zapoznanie się, Msza. Koło 21. poszliśmy robić "rzeźby". Śnieg się nie lepił więc można powiedzieć, że byliśmy na poziomie hard. Moja cudowna grupa z kupy śniegu zrobiła rybę. Artyści. Po lepieniu oglądaliśmy film i w rezultacie zasnęłam koło 2 w nocy. Nie wyspałam się. Poniedziałku praktycznie w ogóle nie pamiętam. Wiem, że wieczorem było ognisko. Herbatka nas trochę rozbudziła. Wtorek. We wtorek poszliśmy w góry. Wyobraźcie sobie 60 osób idących po górach z 30cm-ową warstwą śniegu. Koło godziny w jedną stronę. Chciało mi się spać. Wieczorem od 20.15 trwała adoracja. Wyszłam o 21.30 i poszłam na górę. Ale zaraz zeszłam na dół, bo Asia musiała się wykąpać. A ja jej strzegłam. A potem... poszłyśmy na górę. Myślałyśmy. I dobrze myślałyśmy. Było fajnie. Posiedzieliśmy, pośmialiśmy się, pogadaliśmy. Jak w końcu poszłam do swojego pokoju okazało się, że adoracja się przedłużyła. Nie wiem od której godziny trwała cisza nocna bo tak czy tak u nas ciągle paliło się światło i trwały zażarte dyskusje na tematy typu.. problemy współczesnego świata. Asia wchodzi. Asia wychodzi. Asia się drze. Asia się śmieje. Oglądamy zdjęcia, filmiki. Idziemy. Tego akurat nie pamiętam. Wiem, że usiadłam na schodach a potem nic. Co się działo koło 2-3 w nocy? Pewnie chodziłam tam i z powrotem. "Trzej muszkieterowie" częstowali kawą i różnymi substancjami niewiadomego pochodzenia. Ja ratowałam się Red Bullem. O 4 zaczęłam się "robić". W sensie myć i ubierać. Chyba o koło 6 ktoś poszedł spać. A już wiem kto. O 7 skończyła się cisza nocna a ja byłam totalnie padnięta. Ale i tak było lepiej niż w wakacje. Okey... em.. rano, modlitwa, śniadanie, sprzątanie, Msza, zakończenie, dom. Rozpakowywanie, odpoczywanie, kąpiel, sen. Zasnęłam o 18. Wstałam o 10. Nie pamiętam w jaki sposób przetransportowałam się z kanapy do łóżka. Ważne, że w miarę się wyspałam. Schudłam 1kg.

Zdjęć jeszcze nie mam. O ile w ogóle będę jakieś mieć to może dam. 

Napisałam to w sposób, jakiego nie lubię. Jak nie ja. Ale trzyma mnie zmęczenie i nie mam siły na bajery.
Opisałam wam to i tak w wielkim skrócie.
Więc nie narzekajcie.
A może powinnam użyć liczby pojedynczej.
Nie narzekaj.
Tylko
Uśmiech.

Blog ma zróżnicowaną tematykę więc teraz trzeba nadrobić modowe zaległości. Jestem po kilkugodzinnej sesji zdjęciowej, którą robiłam nie tylko ze względu na fajne spędzenie czasu (bo śmiechu było niemało), ale przede wszystkim żebyście mogli zobaczyć moją piękną twarz. Phehe.

No dobra nie ma sensu zamęczać niewinnych ludzi moją zbędną pisaniną.
Może przejdę od razu do rzeczy...
"Galaktyczne spodnie" mieszkają w mojej szafie już od listopada, ale jeszcze nie miałam okazji wam ich pokazać.

Pamiętam kiedy pierwszy raz ujrzałam Toms'y. Rok temu moja siostra postanowiła kupić sobie najbrzydsze buty jakie w życiu widziałam. Szmaciane... coś.
No dobra, wiecie o czym pisałam w ostatniej nocie. 
Przecząc samej sobie od piątku jestem w posiadaniu czarnych szmaciaków.  Są brzydkie, ale piękne. Nie wiem, coś mnie do nich popchnęło. Brakowało mi w sumie takich butów, więc czemu nie. Przy okazji dowiedziałam się o nich czegoś ciekawego.
Dochód z każdej kupionej pary butów jest przeznaczany na szczytny cel.
Wszystko zaczęło się w roku 2006. Podróżnik Blake Mycoskie będąc w Argentynie zobaczył, że mieszkające tam dzieci nie mają butów. Postanowił więc założyć firmę, z której dochód będzie przeznaczał na zakup butów dla potrzebujących dzieci. Tak powstała marka TOMS, która z czasem stała się równie popularna jak Converse czy Vans.
W 2010 roku liczba ofiarowanych butów wynosiła ok. 1 mln par. Obecnie  liczba ta sięga 2 mln.



Ale wracając do samych butów...
Mimo, że nie są najpiękniejsze to jednak moim zdaniem warto w nie zainwestować przede wszystkim ze względu na wygodę.
Oczywiście jest wiele rodzajów tych butów. Najpopularniejsze są jednak te typu "balerinki".
W Polsce można je kupić na stronie asos.com
Żeby je mieć musicie jednak pozbyć się od 150zł w górę. Ale cel jest szczytny, a wy będziecie mieć najwygodniejsze buty świata na wyciągnięcie ręki.
Oficjalna strona: www.toms.com




Na końcu chciałabym pozdrowić moją najpiękniejszą i najmądrzejszą siostrę, dzięki której tworzenie tej noty będzie niezapomniane :)

No.. to kupować... 

Wczoraj zaczęłam myśleć o tych trzech latach. Dokładnie trzy lata temu miałam ledwo co założony aparat dentystyczny, niesamowity gust no i...słuchałam popu. POPU. Byłam o wiele bardziej nieśmiała, cicha i miła.
Haha.
Ale już pół roku później wszystko się zmieniło. Pamiętny dzień na początku lipca. Nie sądziłam, że to będzie mnie trzymać aż do teraz.
Zaczęłam eksperymentować. To był ten okres, kiedy robiłam z siebie dziwadło i udawałam dorosłą. Teraz jak o tym myślę to mi się słabo robi. Szukałam swojego stylu.
Znalazłam go na początku 2012 roku. Kupiłam sobie pieszczochę. Pamiętam to jak dziś. Wgl jarałam się Camden Townem, że masakra. Dalej mnie to miejsce kręci, ale teraz też trochę przeraża. A to jak ciągle poprawiałam grzywkę... i jesu... ja się malowałam. Malowałam się cieniami. Oczywiście w bardzo umiejętny sposób. Boże. Ale w końcu coś chyba dotarło do tych ostatnich szarych komórek mojego zmiksowanego wpływami współczesnego świata mózgu. Robiłam z siebie osobę, jaką teraz za żadne skarby nie chciałabym być. Jestem taka... w bardzo umiarkowanym stopniu. 
Mieszkam tu gdzie mieszkam. Jeszcze wielu decyzji nie mogę sama podejmować. W sumie to nawet dobrze, bo ktoś kto stoi wyżej zawsze wie lepiej, mimo że ja mogę się z tym na początku nie zgadzać.
Ale to był okres szukania. Gimbus słuchający Tokio Hotel to nie jest przeszłość, z której jestem dumna, ale nie narzekam.
Bo ktoś kiedyś powiedział, że ludzie się nie zmieniają.
Śmieję się teraz temu komuś w twarz.

Zdjęcie specjalnie dla Kali.
Mój Alex.
Ha. Ha.

Zacznę od zespołu, który w ostatnim czasie kupił mnie całkowicie...