O rany. Nie dociera do mnie jeszcze, że kończy się szkoła. Właściwie to ten czerwiec będzie dziwny. W szkole mało kto. Ostatnie poprawianie. Angielski, chemia, matematyka, biologia. Większość chyba załatwię w przyszłym tygodniu. Mam taką nadzieję. Ale tyle o szkole. Nie, nie mam zamiaru poświęcać tego miejsca na zwierzanie się ze szkolnych rozterek. Z resztą, teraz to i tak wszystko jest takie... rozwalone. Nie umiem sobie tego posklejać. Youtube się zacina. Do tego doszło, że nie mam o czym pisać. To jest straszne. Dzień w dzień jest to samo. Teraz pół komentarzy o tym, że też tak macie. Wiem, moje życie jest takie szalone. Poszłam dziś na spacer z mamą i siostrą. Jutro święto, więc trzeba było siostrze kwiatki pozbierać. Kwiatki są. Obolałe nogi również. Zrobiłyśmy 2,5km. Obeszłyśmy wszystkie pola, stawy i tak dalej. Powiedzmy, że to w ramach odchudzania. Bo pasowałoby trochę zrzucić. Tak, zdjęcie moje. Uśmiech.

Czyżby coś się w końcu normowało? Mam nadzieję, bo mam już dość skakania to w jedną, to w drugą stronę. Raz jest dobrze, raz źle. Można szału dostać. Póki co uczę się na sprawdziany, piję zimną herbatę, słucham dołującej muzyki. Ostatnie dwa tygodnie to jedna, wielka huśtawka emocjonalna. Nie tylko ja to zauważyłam. Chciałabym gdzieś pójść, ale jest zimno. Mam pomysł na świetne zdjęcie. Jedno. Ale jest zimno. Ostatnio coś się we mnie zmienia. Nawet czeszę się inaczej. Teraz robię sobie taką listę. Co lubię, co nie. Jaka jestem, jaka nie. Co toleruję, czego nie. W głowie. Próbuję za wszystkim nadążyć. Kończy się maj. O mijającym czasie już pisałam. Nie będę powielać tematu. Mam ochotę iść spać. Wstać. Wziąć prysznic. Zrobić sobie włosy, wymalować się. Fajnie ubrać. Fajnie się poczuć. Taka mała rzecz, a cieszy. Ale jest mała przeszkoda. Nie chce mi się, nie mam po co tego robić. Rano wystarczy, że się umyję i 2 razy przeczeszę włosy. Teraz muszę też wspomnieć o lakierze na grzywce, bo mi znajomi żyć nie dadzą. Dziś krótko. O wszystkim i o niczym. A teraz uśmiech.

Za każdym razem, jak zaczyna się układać, coś musi wszystko popsuć. Takie już są te ludzkie przypadki. Jedni mają lepiej, inni gorzej. Każdy ma inny czynnik wartości. Dla kogoś tragedią jest strata kogoś bliskiego, a dla innej osoby może to być złamanie obcasa. No tu raczej o dziewczyny bardziej chodzi, ale rozumiecie. Wszystko się zmienia. Wszystko zmienia się z wiekiem. Tak. Taka wypowiedź rocznika '00:

"Od czterech lat podoba mi się kolega z klasy. Niedawno zauważyłam że on flirtuje z moją najlepszą przyjaciółką. Co mam robić?"

 Jaka będzie odpowiedź starszych osób?

 

"Ty to masz problemy"

No jasne. Nie każdy. Rozumiem. Piszę ogólnikowo. Bardzo. Dla niej to tragedia. Innych może to śmieszyć.

Ale co ja, nie o tym miałam pisać. Wróćmy do początku. Człowiek sobie coś planuje, układa, jest mu tak dobrze, wygodnie, nie ma powodów do narzekania. Jedna minuta wszystko może zmienić. Głupie. Znów myślimy, załamujemy się. Przynajmniej ja tak mam. Strasznie dużo myślę. Czasem robię coś i nie skupiam się na tej czynności tylko myślę o zupełnie innych rzeczach. Często się martwię, ale doszłam do wniosku, że to marnowanie czasu. Czasu, którego i tak wiele nie ma, bo zanim się obejrzę będę już licealistką, studentką, pracownicą, matką, ojcem, babcią. Tosz pojechałam z dowcipem. No a potem wielki finał, każdy wie jaki. Więc po co się martwić? W sumie to już wiem. Usilna chęć bycia szczęśliwym, nie interesowanie się niczym. To się robi nudne. Więc ludzie się martwią. Choć martwić się nie warto? Tkwię w martym punkcie. Już sama nie wiem co mówię. Nie wiem co wolę. Nie wiem. Nic nie wiem. Pogubiłam się. Ale wiecie, jak zazwyczaj kończę notki? No właśnie. Nie piszę tak, żeby fajnie wyglądało. Tylko żebyście się uśmiechnęli. Choć to czasem niemożliwe. Jak nie umiecie, idźcie spać. Po obudzeniu spróbujcie znów. Jak się nie uda to trudno. Próbowaliście. 

O czym ja mówiłam?

Znów wam podpadłam. Nie mam nowego zdjęcia mnie. Wybaczycie? Macie coś z internetu. Nie wiem co to.

UŚMIECH?

Znów piątek. Tym razem trochę zimniejszy niż wcześniejsze. Nie poszłam dziś do szkoły, za to marznę w domu. Deszcz. Ciągle. Z nudów zaczęłam coś pisać. Już mi przeszło. Nie chce mi się. Brak weny, chęci, pomysłu. Zabrałam się za książkę, żeby to przerwać i mieć choć trochę zapału do czegokolwiek. Muszę go mieć, bo muszę podciągnąć się z przynajmniej dwóch przedmiotów. Zaraz kończy się maj, a ja nadal nie wiem jaka będzie moja sytuacja na świadectwie. Chciałabym już koniec czerwca. Wgl chciałabym już czerwiec. Ostatni miesiąc. Chcemy wymyślić coś, żeby te ostatnie tygodnie były trochę ciekawsze niż normalne w ciągu roku. Niech nas pierwsze i drugie klasy zapamiętają. Pozytywnie. Co, to jeszcze nie wiem. Ale fajnie było w środę. Na tym całym dniu tańca. Podobało mi się. Trochę to z dziewczynami rozkręciłyśmy. Wróć. Rozkręciłyśmy publikę. O, właśnie. Jak to wszystko poprawię to będzie fajnie. Zajmiemy się czymś innym. Bo póki co to nie mogę nadążyć. Nie mam nawet żadnego nowego zdjęcia, dlatego macie jakieś sprzed 3 tygodni. Dobre i to. 

Za dużo się dzieje. Nie mam już siły na nic. W szkole raczej się nie nudzę. Non stop coś wymyślą. Jutro mamy Dzień Tańca. Plakaty powywieszane. Mam nadzieję, że moje dziewczynki się nie pomylą, zatańczą świetnie i zgarną pierwsze miejsce. W czwartek idziemy na spektakl o piciu, ćpaniu i takie tam. Wiecie, że ja lubię takie rzeczy, wiec się cieszę. W piątek chyba odpuszczę sobie bezczynne siedzenie w niemalże pustej klasie. Pół szkoły idzie sobie pobiegać. Wgl ostatnio dość dużo się działo. Ale się układa. Ostatnio to było pomieszanie z poplątaniem. Sama się gubiłam w tym wszystkim. Teraz sobie wszystko przemyślałam i jest dobrze. Ale będzie lepiej. Zdecydowanie. Tylko trzeba czasu. Ale fajnie jest mieć koło siebie takie bliskie osoby. Dla Ciebie zawsze dostępne na facebooku. Szkoda, że wcześniej tego nie zauważyłam. Za miesiąc z większością osób w szkole stracę kontakt. Najprawdopodobniej. Ale Ci najbliżsi zostaną, to się liczy. Będzie fajnie. Tak czuję. Miałam dziś pisać filozoficzną notkę. Nie wyszło.

Nie wiesz jak zacząć post? Napisz...

Jak ten czas szybko mija. 

Dopiero zaczęłam chodzić do gimbazjum. Dopiero poznałam moje obecne przyjaciółki. Dopiero byłam w Desznicy. Dopiero pisałam egzaminy. Dopiero jadłam kolację. Dobra była. Co z nowości? Zapisałam się do zespołu pieśni i tańca. Tak, zrobiłam to. Powiedzmy, że nie ma odwrotu. Będę tańczyć w kolorowej spódnicy i śpiewać głośne piosenki. Ale zanim doszło do tego, oczywiście zrobiłam w szkole zamieszanie. Przecięłam się kapslem od Tymbarka. Jestem trochę, a nawet bardzo wrażliwa na ból. Prawie straciłam przytomność. Jak to wyglądało nie będę opisywać. Nic ciekawego. Umierająca Panna Młoda. Ale żyję. Nic mi sie nie stało. Tak mam, po prostu. Wczoraj po południu już przejechałam się nowym starym rowerem nad staw. Muszę wyrobić sobie kondycję. 

Zamieszanie. Ostatnie sprawdziany, pytaniny. Podania. Ja swoje złożyłam wczoraj. Wymarzone liceum, a tyle muszę się namęczyć, żeby się do niego dostać. Chore. Ale oswoiłam się z tą myślą. Przez coś takiego nie mam zamiaru iść do gorszej szkoły. Jakoś to będzie, nie? Uparłam się i koniec. Ale zaraz, wróć. Mogę się nie dostać. Chcę już czerwiec. Mieć wystawione oceny, wiedzieć jaką będę mieć średnią. Znać wyniki egzaminów, mieć święty spokój. Maj też trzeba przeżyć. Rano zimno, po południu gorąco. Każdą przerwę w szkole spędzam na polu, a gdy jestem w domu to mi się nie chce. Chyba większość tak ma. Ale i tak zmieniłam ostatnio tryb życia. Wychodzę, spotykam się ze znajomymi. *WOOW* No wiem, wiem. Ja raczej rzadko tak wychodziłam. Czasem gdzieś się spotkałyśmy. Teraz jest lepiej. Postaram się skombinować rower, będę nim jeździć. W dodatku postanowiłam, że zapiszę się do zespołu pieśni i tańca. Akurat kompletują grupę. Co mi szkodzi? Spróbować mogę, a może być fajnie. Tak, ta nowoczesna Ola ubierze strój ludowy. Sama się sobie dziwię. Coś mi odbiło chyba. Za duży wpływ mają na mnie znajomi? Możliwe.

Ola i Ola

Rany, maj. Jakoś ten weekend majowy niczym nie różnił się od zwykłych, kwietniowych weekendów. No, było więcej wolnego. Sobota minęła szybko, bezproblemowo. Zaczęłam szykować się na niedzielę. Różowe paznokcie i te sprawy. Za to w niedzielę rano wstałam chyba koło 9. Miałam więc niecałe półtorej godziny, żeby zrobić się na bóstwo. Wyrobiłam się w czasie co do minuty, ale nie zdążyłam nawet niczego zjeść. Trzeba było spieszyć się do kościoła, na komunię kuzynki. Dużo ludzi, dużo gadania, dużo jedzenia. Wszystkiego było dużo. W butach wytrzymałam chyba 4 godziny co uważam za osobisty rekord. Spotkałam kilka dawno niewidzianych osób. Muszę wrócić na dietę. Miałam to zrobić już wczoraj, ale trafił się darmowy wyjazd do Rzeszowa na koncert Krzysztofa Krawczyka. Wcześniej było spotkanie z jakimś panem od.. ekologii, ale nie wiem czy ktoś go słuchał. Z resztą jak tu się skupić, skoro wokół ciebie tyle ciekawych rzeczy! Krawczyk zrobił show niczym Justin Bieber w Łodzi. I chyba tyle na ten temat. Zrobiłyśmy sztuczny tłum, porobiłyśmy zdjęcia i do McDonaldu. W domu byłam koło 22, wykończona. Dziś w szkole to dosłownie spałam. Na szczęście trafiła się wyjątkowo nudna prezentacja pewnej szkoły to trochę zregenerowałam siły. Jest dobrze. I uśmiech.

Dałabym wam więcej zdjęć, ale blogger się już totalnie zbuntował, nie wiem o co chodzi, więc jak jakimś cudem zaczną się dodawać, to wtedy hurtem wam je prześlę. Przepraszam, to nie zależy ode mnie.

Po pierwsze... O Boże, co ty zrobiłaś?! To efekt mojej dwudniowej pracy. Wiem, że nie tak dawno zmieniałam wygląd, ale po prostu nie podobał mi się. Nie był kompletnie w moim stylu. Ale przejdźmy do rzeczy. Majówka. Wszyscy robią grille. My nie zdążyliśmy. Planowaliśmy to na piątek, ale zaskoczyła nas burza. A nawet dwie burze. Co z tego? Nasza rodzina znajdzie wyjście z każdej sytuacji. Kiełbaski z piekarnika, to jest to. Ogólnie  to spędziłam te trzy dni w domu. Obyło się bez sensacji. Dziś siedzę sama w domu z siostrą. Pobawiłam się w kuchareczkę i podgrzałam wszystkim obiad. No i nie tylko. Nałożyłam na talerze, porozkładałam, zjadłam, zmyłam. Teraz siedzimy na tym moim rozwalonym łóżku. Wcześniej było pięknie pościelone. Cały czas ładowarka do telefonu spada mi na ziemię. Postanowiłam już jej nie podnosić. Wiem, wiem, ja to mam życie. Tak się akurat złożyło, że za wiele nie mam do pisania. Za to jutro dzień pełen emocji. Ale to wam opowiem jak już będę po. W poniedziałek też będą emocje, więc te dwa szalone dni opiszę wam we wtorek. Co wy na to?

UŚMIECH