Siedzę na łóżku przed pustym polem. Trzymam ręce na klawiaturze. Myślę. 

Skrócone lekcje zmusiły mnie do stania na zimnie przez godzinę. Mimo że pierwsze 20 minut zleciało mi dość szybko, to jednak po pewnym czasie poczułam, że mam na nogach wysokie buty. Stoję na dworcu, patrzę, myślę. Ci wszyscy ludzie ciągle biegną, każdy w swoją stronę. Czy doszło do tego, że zamieniliśmy się w jedną, wielką, szarą masę? Na prawdę liczą się tylko obowiązki, ciągłe przemieszczanie się z miejsca na miejsce, załatwianie spraw, które właściwie nas nie obchodzą? W sumie, robimy to bez namysłu, czy jest w tym jakikolwiek sens. To nie ma znaczenia, ważne, że mam to zrobić. Ciekawe jaki procent ludzi w moim wieku stanowią osoby, które kładąc się wieczorem do łóżka nie myślą o jutrzejszym sprawdzianie, spotkaniu z kumplami czy wyjściem do kina. Chyba często słyszymy pytanie "co u ciebie?". I podejrzewam, że większość z was nie lubi go tak jak ja. Ale sama je zadaję. Tak, jak wczoraj. Co słyszę w odpowiedzi? "Jadę tam i tam, robię z kimś to i tamto..". Ale ja pytam co u ciebie, w twojej głowie, a nie w twoim otoczeniu. Każdy na jakieś tam swoje sprawy, którym poświęca czas w ciągu dnia. A w nocy wszyscy śpią. Nie każdy ma taką chęć i zapał, żeby tak jak my, blogerska społeczność, usiąść na chwilę i pomyśleć tylko nad tym, co mamy w głowie. W zasadzie to oni sami nie wiedzą jacy są. Nie potrafią się zidentyfikować. Podporządkowują się pewnej grupie, żeby nie myśleć nad swoja osobowością, bo nie mają na to czasu. Przecież wykonują swoje obowiązki.

Dostałam dziś skargi, że zapominam o pozdrowieniach. Wszyscy mówimy "cześć" Martynie, którą macie na dole :)