Uwielbiam ten czas nadejścia słońca po burzy. Ta burza była inna. Trwała kilka miesięcy, przyniosła mnóstwo klęsk, nauczek, zawodów. Wstałam dziś rano z uśmiechem na twarzy. Aż trudno mi uwierzyć, jak wiele przypadkowych zdarzeń to spowodowało. Czuję, że moje nastawienie do świata bardzo się zmieni. Byłam zbyt pesymistyczna, nie wierzyłam w ludzi. Nadal uważam, że jesteśmy zbyt wpatrzeni w nieodpowiednie wartości. Sama taka jestem. Byłam. Za dużo myślałam o przyszłości, nie dawałam sobie szans, aż w końcu całkiem przestałam o niej myśleć. "Przecież samo się ułoży", to było moje jedyne usprawiedliwienie. Teraz wiem, że sama muszę zająć się swoim życiem. Nie muszę kochać wszystkich ludzi. Wystarczy, że będę otaczać się tymi, którzy kochają mnie. Nigdy nie rozumiałam ani przesadnych optymistów, ani samobójców. Samobójców dusz również. Gdyby nie te kilka przypadkowych zdarzeń to prawdopodobnie sama zniszczyłabym własne wnętrze. Zrobiłabym coś, co zniszczyłoby mnie jako człowieka. Nauczyłam się bardzo wiele. Zobaczyłam, że tak naprawdę wystarczy kilka chwil by stało się jasne kto jest kim. Najbardziej przeraża mnie to, że od nowa muszę kształtować swoje poglądy. Przynajmniej nie muszę robić tego sama. Mieliście rację. Wszyscy mieliście rację. Myślę o przyszłości i mam uśmiech na twarzy. Muszę starać się o nią teraz. Przecież tak niewiele czasu zostało do opuszczenia rodzinnego domu i szukania własnej drogi. Chcę nią kierować sama. Właśnie sobie to uświadomiłam.