Dawno nie miałam takiego uczucia. Przez głowę przelatują mi dziesiątki niepowiązanych ze sobą słów, problemów, pomysłów. Naprawdę nie wiem jaki jest dziś dzień. Jaka kwestia zasługuje na to, żeby została poruszona właśnie dziś. 4 listopada. Miesiąc, którego nienawidzę. Od pierwszego dnia wszystko kojarzy mi się ze śmiercią. Mózg ma tę fajną funkcję, że w nieczęsto potrafi zajmować się setkami spraw na raz. Dlatego na co dzień nie przejmuję się śmiercią, nie myślę o niej. W rzeczywistości strasznie się jej boję. Chociaż to może nie jest odpowiednie określenie. Bardziej jestem przerażona faktem, że mnie tutaj nie będzie, a świat będzie istniał nadal- beze mnie. To, że on tak naprawdę nie potrzebuje mnie do tego, żeby sprawnie funkcjonować. To jeszcze nie ten etap. Chyba każdy powinien dążyć do tego, żeby jednak mieć wpływ na świat. Jakikolwiek. Ostatnio odnoszę wrażenie, że żyję "na siedząco". Przyjmuję wszystko, czym inni mnie zasypują. Zaczynając od pracy domowej. Ale na tym to polega. Najpierw to świat musi dać coś nam, żebyśmy później my mogli mu coś dać. Siedzę w swoim pokoju, na swoim łóżku, ze słuchawkami an uszach, a czuję się strasznie przytłoczona. Przytłoczona wielkością świata. Uwielbiam sen. To prawdziwy odpoczynek od wszystkiego. I kąpiel. W wodzie też niczego nie czuję. Tylko jej ciepło. Czuję, jakby spływał ze mnie ten cały ciężar. W tym momencie mam wrażenie, jakbym pod jego naciskiem zapadała się w podłogę. Chociaż może to wina tuszy.